Impact
“Bevend stapte ik uit de wagen. Een man riep: ‘Bel de politie!’ Ik holde terug naar de wagen en blokkeerde. Ik huilde: ‘Help haar! Help haar! Doe iets, doe iets!’ Iemand vroeg of ik een krik had, we tilden de wagen op en de ziekenwagen arriveerde. De straat werd afgesloten. De politie kwam en ik moest in de combi. ‘Leefde die vrouw nog?’ was mijn enige bekommernis. De ambulanciers verzekerden me van wel, maar even later kwam er een lijkwagen. Ik kon enkel denken: ‘Ik heb haar vermoord’. Ik stortte compleet in. Ik had slechts een voorlopig rijbewijs. Eigenlijk mocht ik niet zonder begeleider rijden. Dat maakte me officieel nog zwaarder in fout.”
Bemiddeling
“Ik durfde niet meer naar buiten te gaan, laat staan mensen in de ogen te kijken. Ik voelde me onwaardig. Ik vreesde dat de familie van het slachtoffer me kwaad wilde doen. Ik leefde constant in angst en at niet meer. De vrouw die ik om het leven had gebracht, at immers ook niet meer! Ik vond dat ik het niet verdiende om nog te leven. God schenkt ons als mens het leven en het is fout om een ander van het leven te beroven. Het CAW kwam via slachtofferhulp bij mij terecht, ze spraken over bemiddelingsdienst Moderator. De medewerkers van die bemiddelingsdienst vertelden me op hun beurt dat de nabestaanden mij niet verantwoordelijk achtten voor het ongeval. Die woorden betekenden heel veel voor me. Ik was geraakt dat zulke schoonheid bestaat bij mensen. Ze wilden me ontmoeten. Ik worstelde eerst nog met de idee dat ze een gezicht zouden kunnen kleven op de moordenaar van hun vrouw en moeder, maar ik besefte dat het voor hen nodig was om alles te verwerken.”
Ontmoeting
“De ontmoeting was warm en zorgzaam. Vader en zoon zeiden meteen: we zijn niet boos op jou en houden je niet verantwoordelijk voor wat gebeurd is. Ze wilden zelf naar de rechtbank stappen om me niet meer te straffen dan ik al gestraft was. Ze duidden ook dat hun vrouw/moeder impulsief kon reageren in het verkeer. Ze bekeken me dus ook als een slachtoffer en zouden alles doen om me te helpen. De zoon schonk me ook een medaillon. Ik koester het en draag het alle dagen bij me. Het beeld van Moeder Maria staat erop. De jongeman draagt die medaillon ook. Ik bid dagelijks dat God de ziel van de overledene in de hemel zal aanvaarden.”
Effect
“Lang worstelde ik met de vraag ‘waarom ik?’ Ik had al zoveel meegemaakt. Maar ik pik mijn leven stilaan weer op. Dat willen de nabestaanden van het slachtoffer ook. Dankzij Moderator is de angst weg. Mensen gaan me niet veroordelen noch opwachten. Wat ik ook geleerd heb: Ik wil mensen moed geven om de stap te zetten naar de ander. Het heeft geen zin verlegen, opgesloten en angstig te zijn of je mond niet open te doen. Mensen mogen moediger zijn, wees lief en open. Gereserveerdheid en geremdheid helpen niet in een verhaal als dit. Dankzij de bemiddeling, kan ik weer verder met mijn leven.”