De 73-jarige vrouw van Ludo en moeder van Paul steekt tussen twee geparkeerde auto’s de straat over. Yvette, bestuurster met een voorlopig rijbewijs, trapt hard op de rem van haar personenwagen, maar kan de vrouw niet meer ontwijken. De klap is verschrikkelijk. De bejaarde dame zal de aanrijding niet overleven. Yvette is in shock.
Ludo en Paul, nabestaanden van het slachtoffer, en Yvette, de veroorzaker, getuigen.
Impact
“Mijn vrouw moest dringend even weg,” zegt Ludo, “iets gaan regelen voor iemand anders. Zo was ze nu eenmaal, altijd in de weer voor alles en iedereen.” Zoon Paul knikt. “Impulsief soms ook. Eerst doen en daarna pas denken. Zo heeft ze waarschijnlijk, in gedachten verzonken en zonder na te denken, tussen twee auto’s de straat willen oversteken.” Ludo kijkt naar zijn zoon. “We waren er kapot van, dat kun je wel nagaan. Maar onze gedachten gingen diezelfde dag ook al uit naar de jongedame achter het stuur die haar aanreed.” Paul knikt. “We hebben meteen gezegd dat we haar niet schuldig achtten voor wat er gebeurd was. Vermoedelijk was dit ook voor haar een meer dan traumatische gebeurtenis.”
impact
“Bevend stapte ik uit de wagen. Een man riep: ‘Bel de politie!’ Ik holde terug naar de wagen en blokkeerde compleet. Ik huilde en riep: ‘Help haar! Help haar! Doe iets, doe iets!’ Iemand vroeg of ik een krik had, we tilden de wagen op en de ziekenwagen arriveerde. De straat werd afgesloten. De politie kwam en ik moest in de combi. ‘Leefde die vrouw nog?’ was mijn enige bekommernis. De ambulanciers verzekerden me van wel, maar even later kwam er een lijkwagen. Ik kon enkel denken: ‘Ik heb haar vermoord’. Ik stortte compleet in. Ik had slechts een voorlopig rijbewijs. Eigenlijk mocht ik niet zonder begeleider rijden. Dat maakte me officieel nog zwaarder in fout.”